15 oktober 2008, onze Sander geboren!

Op 15-10-2008, 10 dagen na de uitgerekende datum, ben ik dan thuis bevallen van een kerngezonde zoon: Sander!
Sander weegt 3500 gram en is 50 cm lang bij de geboorte. De bevalling heeft van begin tot eind exact 1,5 uur geduurd, ja echt waar! Een super turbo bevalling dus, onvoorstelbaar en dat terwijl het met zijn grote zus Emma 20 uur heeft geduurd (en dan ook nog aan infuus met wee-opwekkers en een tangverlossing). Deze keer alleen wel ingescheurd, 7 hechtingen, maar was zeker te doen en ook snel er van hersteld. beter dit dan de knip van vorige keer, daar heb ik toen heel erg last van gehad. Hij doet alles zoals het hoort, is tevreden, drinkt goed, slaapt goed, poept goed, maar vooral heel belangrijk met het oog op het niertje: HIJ PLAST meteen!

Tot op heden is er geen enkele indicatie van dat er iets niet goed zou zijn met zijn niertje. het lijkt er dus inderdaad op dat alles zich volledig uit zichzelf heeft hersteld. Wonderbaarlijk, maar wat een geluk.

Wat wel vreemd was is dat Sander onder de meconium zat en dat er gedurende de hele bevalling geen drup vruchtwater was te bekennen. Naar mijn weten had ik ook geen vruchtwater verloren voorafgaand aan de bevalling, alleen veel bloed en de weeën begonnen zo'n 40 minuutjes na dat bloedverlies en toen ging het opeens zo snel. Sander zat wat vast met zijn schouder en heeft nog wel wat zuurstof gehad. hij was meteen alert en dronk vrijwel direct goed aan de borst.

Achteraf ga je jezelf dan wel allerlei vragen stellen: Had Sander niet toch naar de kinderarts gemoeten vanwege dat Meconium? Waarom ben ik niet eerder ingeleid? Waarom hebben ze niet betere controles uitgevoerd tijdens de zwangerschap wat betreft de hoeveelheid vruchtwater? Waarom heb ik zelf niet meer op mijn strepen gestaan en heb ik alles aan mij voorbij laten gaan? En nog de moeilijkste: Wat als de bevalling niet zo snel was gegaan of als ik nog een paar dagen langer zwanger had doorgelopen, had ons mannetje het dan wel overleefd? Gelukkig is hij er nu en ik besef ook wel dat ik geen antwoorden op mijn vragen zal kunnen krijgen, maar ik kan me er soms zo vreselijk boos over maken. Er is zo laks mee om gegaan (van alle kanten) en alle gedoe die we achteraf nu hebben en nog krijgen had wellicht niet nodig hoeven zijn als er door betrokken partijen wat meer aan was gedaan. misschien hadden we nu dan al veel wijzer geweest en was dat voor Sander ook veel beter geweest. 

Na de bevalling is er dan ook altijd nog dat stemmetje in mijn hoofd, wat mij vertelt dat er iets niet klopt. Mijn moederinstinc blijkt mij helaas niet in de steek te laten, maar wat er precies niet klopt kunnen we op dat moment nog niet zeggen.